Odchowaliśmy już trochę Pierworodnego – sam sobie
naleje wodę, wyciągnie z lodówki strawę, włączy telewizor, ściszy,
zgłośni. Więcej!  On nie tylko obsłuży
siebie, ale i pomoże. Potrzyma matce drzwi gdy taszczy siaty, włączy odpowiedni
guzik w windzie, klucz w dziurce przekręci. 
A tu nagle taka poczwara! Chryste, co za regres. Cały wypracowany w pocie czoła
ład leży w gruzach. 
(Nie, no spoko, przetrzymamy tę bessę organizacyjną, bo Gutek jest zajebisty.
Choć aktualnie mega szpetny z powodu pryszczy).

Marceli miał trudny czas, ale chyba już przywykł do
sytuacji. O ile to nie cisza przed burzą. Lubię się z nim teraz wyrwać. Zostawiamy
poczwarę z ojcem, Poczwara oczywiście nażarta po kokardę, co by ojca nie
stresować i sru NA MIASTO. Na przykład na godzinę do Lidla. Szaleństwo!
Z pietyzmem układam w koszyku kubełki z jogurtem greckim, sałatę lodową, sól do
zmywarki. Są to naprawdę piękne chwile. Marcel SAM stoi na posadzce (nie wymaga
noszenia) i WSZYSTKO rozumie (można wymienić poglądy- rozmawiamy na przykład o
tym jakie płatki śniadaniowe lubimy). Rany, ale fajny ten starszy syn!

A parę dni temu byłam z pierwszą wizytą pediatryczną. Żeby okazać nowe
istnienie, zważyć, zmierzyć.
W trzy tygodnie półtora kilo mu wpadło. No zauważyłam właśnie, że rośnie mu
czternasty podbródek i kolanka mają dziurki, ale wrodzona skromność nie
pozwoliła mi pomyśleć, że ciecz wypływająca z moich sutków może tak tuczyć.
Więc pytam panią czy on czasem nie jest za gruby. A ona, że w przypadku dzieci
karmionych mlekiem matki nie istnieje pojęcie nadwagi. I żebym sobie tym głowy
nie zawracała, bo nie jestem w stanie kontrolować przyrostu wagi karmiąc
naturalnie. Podczas naszej konwersacji Rynio Kalisz potwierdził, że wszystko
jest pod kontrolą, donośnie upuszczając zalegające w jelitach gazy.

Ogólnie jest fajnie. Gutek daje żyć, choć miewa czasem error w systemie. Dziś
na przykład miał od drugiej nad ranem. Jak można cierpieć
na zaparcie, defekując wyłącznie płynnym stolcem? Dla mnie to lekko sprzeczne.

Poza tym chciałabym kolejny raz podkreślić, że mam wspaniałą teściową, która
jako jedyna w rodzinie jest mi realnym wsparciem (ale paradoks, co?). Placówka
wczesnoedukacyjna ma teraz lipcową przerwę w działalności. W związku z tym mam
obu chłopców na chacie i bywa ciężko. Mama K. usłyszawszy, że jest jak jest,
wzięła urlop i zaprosiła Marcelona do siebie. Czy mogą być lepsze wakacje niż
te u babci na wsi? I czy można trafić na lepszą teściową? Słowo daję, lepiej, żeby mnie K. nigdy nie wychujał i żebym nigdy nie musiała
go pogonić, bo gdzie ja znajdę taką drugą Krystynę.

Momentami zerkam sobie na nich i puchnę z dumy.
(Ale to tylko momentami. Bo dużo jest również tych, kiedy grożę Oknem Życia. Do
jakiego wieku można podrzucić bez konsekwencji? Marcel już chyba się nie
załapie?)

Dziś na przykład mam zwyżkę.

Marceli sam sobie przygotował śniadanie i nie składało się ono z suchej bułki
znalezionej na blacie. Nie byłam w stanie mu go podać z młodszym podłączonym do
wymion. Czasem, jak widać, warto czegoś nie móc. Czuwał też kilka razy nad
bratem w aucie, gdy załatwiałam parę spraw, cierpliwie podając mu doustną
zatyczkę. Następnie pokonał największy strach – został sam z Gustawem w domu.
Co prawda na trzy mrugnięcia okiem (zostawiłam telefon w aucie), ale jednak.
Dotychczas było to niewykonalne – horda kreatur z gier, kreskówek i literatury wyłaziła
ze ścian, zupełnie jakby jakaś czujka mówiła im, że oto Marceli zostaje SAM i
można go trochę postraszyć. Bardzo złośliwe z ich strony, nieprawdaż.

Pomyślałam sobie raz i drugi, że Gustaw to najlepsza inwestycja w Marcela.
Jakkolwiek średnio to brzmi i jakkolwiek instrumentalnie został potraktowany
Gutek, będąc spłodzonym jako narzędzie doskonalenia wątłych morale starszego
brata, tak właśnie jest. Oczywiście to niejedyny powód zaistnienia Gustawa. Gutek
stał się, bo nocami kwiliła moja skurczona macica. Jest, bo czułam, że tamto pierwsze
doświadczenie nie może zdeterminować całego postrzegania macierzyństwa. Bo od
dawna żyłam w przekonaniu, że tak byłoby pełniej i lepiej.

Patrzę na Marcela i widzę kawał dobrej roboty (oraz piękne oczy z
wachlarzem rzęs).
Patrzę na Gucia i żal mi, że jego brat na analogicznym etapie
tej ekstremalnej przygody nie cieszył mnie tak bardzo. Marcela kochałam
szaleńczo od zawsze. Ale radości miałam niewiele.
Kto rozumie, niech pierwszy
nie rzuca kamieniem. Kto nie rozumie, ten ma fajnie.

A jednak nie.
Pochwaliłam dzień przed zachodem i natychmiast usłyszałam ironiczny rechot chuja.
Jednak jest lekki przeczołg z Marcelonem – wrzaski, trzaskanie drzwiami, rozpaczliwe zapewnienia,
że nie chcę już z wami mieszkać!, au! Ja nie jestem naiwna, wiedziałam, że to
kiedyś usłyszę, a nawet, że mnie nienawidzą i tylko czekają na mój zgon, czy
coś koło tego, ale tego typu wyznania słyszy się raczej w okolicy piętnastej
wiosenki, nie przed ukończeniem lat pięciu.
Scen jak z Zawadzkiej na szczęście nie ma, nikt nie pluje, nie bije i nie kopie,
bo ja jestem żelazna dama, która gromi spojrzeniem i sykiem spomiędzy
zaciśniętych szczęk oraz hojnie rozdaje dotkliwe sankcje, a potem trzyma się
swych obietnic, choćby miały również boleć ich autorkę. Marcel po prostu obraża
się co rusz, krzyczy kilka słów dramatycznego manifestu i oddala się do swego
pokoju, w którym przebywanie  – umówmy się
– nie jest żadną formą samobiczowania, gdyż jest po prostu zajebisty i pełen
wszystkiego, co fajne dla cztero-i-pół-letniego smarka. Ale smutno mi, że
chwilowo nie umiemy się dogadać. Bo ja oprócz tego, że jestem żelazna, jestem
też męciutka jak masełko i dotknąć mnie, gdy żywię uczucia, jest bardzo, bardzo
łatwo.
Ale nic to, życzę sobie tylko takich przeczołgów, doprawdy.

Brak przedszkola, ergo porannego wstawania, a także obecność nowego, nie do
końca uregulowanego członka rodziny, sprawiły, żeśmy zrobili sobie z K. pewną
krzywdę. Pozwoliliśmy, żeby bachorzęta zdominowały nasze życie do późnych
godzin wieczornych. Rezultatów takiej błędnej polityki chyba nie trzeba
naświetlać. Wkurw ogólny w pakiecie z wkurwem małżeńskim plus frustracja
zalegających pozycji kulturalnych w nagrywarce dekoderu cyfrowego. Uświadomiwszy sobie błąd zawróciliśmy z
wakacyjnego, poluzowanego rozkładu jazdy na  taki z elementami
rodzicielskiego faszyzmu. W związku z tym obejrzeliśmy kilka ciekawych rzeczy, obaliliśmy
flaszkę wina (w kilka wieczorów, spokojnie), a nawet przeczytałam książkę (!!!).
Książka to jednak może nazbyt szumne sformułowanie, bardziej komiks, ale rzecz
dziejowa, polecam ogromnie! Ponadto mam nagrane Buffalo 66 i nie zawaham się dziś go
użyć, gdy już małoletni znikną mi szczęśliwie z oczu. Będzie to wieczór z
Mamoniem, jak K. z delikatną pogardą nazywa moją skłonność do powtarzania się w
repertuarze. Ale co ja poradzę, że kocham ten film?

Jeśli zaś idzie o Gustawa, jestem niezmiennie na chmurce numer dziewięć, wpierdalam ambrozję, zapijam nektarem i gdybym rozpoczęła swoją karierę matki w tym punkcie, w życiu nie znalazłabym się w zaszczytnym gronie autorek Macierzyństwa bez lukru. Możliwe nawet, że jako nie skalana doświadczeniem pierworódka popierdywałabym jakieś nieznośne słodkości, a tak zaoszczędziłam sobie i Wam.

Nazbyt wielu okazji do budowania relacji wnuk-dziadkowie Małgorzata
nie miała. Nie w swojej rodzinie przynajmniej. Bożenka kochała wnuki gorąco, lecz
na możliwie sporą odległość. Na jakiekolwiek propozycje poprzebywania z
Juniorem sam na sam z jej strony Małgorzata dawno przestała liczyć. Już
bardziej aktywny był w tej materii Wacław.
Wacław nie świecił może przykładem jako ojciec (nawet jeśli pominąć litościwie
jego studencki, żenujący start w ojcostwo), lecz jako dziadek zdarzało się, że
zabłysnął. Czytał książki, składał z lego rycerskie zamki, bywał wydającym dzikie
ryki potworem, przed którym Junior czmychał z radosnym piskiem. Niestety miał
Wacław cechę dyskredytującą go, jako udanego dziadka, a cecha ta wyssana z
mlekiem jego matki hrabianki Eugenii, świećcie szatani nad jej truchłem, nosiła
imię: maniakalne krzewienie sawuar wiwru.

Małgorzata i jej małżonek teorię tegoż znali, nie byli jednak nim szczególnie spętani
na co dzień i we własnej twierdzy, w której według słów pieśniarza je się i
pierdzi (u Wacława nie pierdziało się z całą pewnością, u Eugenii  problem wiatrów nie pojawiał się nawet po
bigosie). Może kto uzna, że to źle, że prawie pięciolatek żyje póki co poza
pewnymi społecznymi ustaleniami. Że na przykład nie odstawia sztućców między
siódmą a ósmą, po zakończonej konsumpcji. Że nie muska usteczek co kęs. Że nie
zaczyna jeść na hasło gospodarza, lecz rzuca się ochoczo na apetyczną kulkę
młodego ziemniaka, mimo, iż inni jeszcze nie zaczęli. Może to źle.
Małgorzacie wystarczyło, że nie mlaskał, nie siorbał, nie bekał, RACZEJ nie
mówił z pełnymi ustami (a jeśli tak, był upominany) oraz JADŁ ZE SMAKIEM. Bo z
jedzeniem u Juniora bywało różnie.

Lecz Wacław miał większe ambicje. Zaraził nimi również Drugą Żonę. I tak
przekrzykiwali się nawzajem.
Nie jedz jeszcze, jeszcze nie zaczęliśmy, teraz jedz, zajmij się jedzeniem, nie
pchaj tyle do ust, wytrzyj, kapie ci, nie siedź tak, siedź prosto, nie kiwaj
się, nie mów tyle, jak ty się zachowujesz, nie zachowuj się tak, ile ty masz
lat, nie jesteś już małym dzieckiem, jedz ładnie, co robimy jak kończymy posiłek?…
Małgorzata struchlała usłyszawszy ten przyśpieszony kurs małej zmanierowanej ciotuni.
Nie, no, zgadzała się, że warto jeść nie budząc odrazy, ale żeby zaraz układanie
sztućców w wieku przedszkolnym? Seriously?
Zresztą koncert życzeń nie dotyczył tylko zachowania przy stole, ale wachlarza
zachowań w ogóle.
Wacław i Druga Żona mogliby napisać Bon ton przedszkolaka. Albo poradnik – Jak skutecznie spiąć poślady małemu chłopcu?
Pytanie tylko kto by to
wydał. I kto kupił.

Żeby
nie tworzyć wrażenia, że jestem na nieustającym endorfinowym haju muszę, gwoli uczciwości
kronikarskiej wyznać, że to nie tak. Znaczy się – nie zawsze. Dziś na przykład jestem rozżalona po chuju fest. Na co?
Ach, na
wiele spraw.

Na to, że K. pojechał na dwa dni pomóc ojcu w remoncie kuchni.
(Nieważne, że to jego psi obowiązek, biorąc pod uwagę fakt, jak bardzo
teściowie angażują się w dziadkowanie i ile im zawdzięczamy).
Na to, że zaraz potem K. pojechał na OFFa, a ja nie.
(Nieważne, że zabrał Marcela, w ramach inicjacji koncertowej małoletniego
melomana, i że mam na głowie tylko bezproblemowego, wiecznie zadowolonego z
życia Gustawa).
Na to, że nie zrobiłam im kanapek, tak szybko wybyli. Mam tyle dobrych rzeczy w
lodówce, a oni będą żreć makdonaldy.
(Nieważne, że oni są szczęśliwi żrąc syf).
Na to, że cicho w chałupie.
(Jak jest głośno strzela mnie chuj).
Że nie ma K.
(Jak jest – patrz wyżej).
Że nie ma Marcelonka mojego złotowłosego.
(Podobnie).
Że potem jadą do Wiednia na wystawę rzeźb Szwagra, a ja nie.
(I tak bym kręciła nosem, że mi się nie chce).
Wstawiłam ogórki małosolne i nie ma kto tego jeść, jak wrócą, będą kiszone.
(Zrobię zupę ogórkową, przecież kocham).
Nie mam auta, zabrali.
(Well…)
Moja przyjaciółka mieszka o trzydzieści km za daleko.
Moja kotka jest jebnięta w dekiel.
Moja przysadka wali w chuja.

Sieńczyka dzieła zebrane pochłonięte. Gdyby wszystka
literatura była tak nieabsorbująca, żeby dało się ją czytać z doskoku – pchając
wózek, podłączając cielaczka do wymion, mieszając strawę w garu, byłabym tak znamienitym
literaturoznawcą, że zaraz by mnie Chaciński zaprosił do recenzowania w
Tygodniku Kulturalnym. A tak mogę
recenzować najwyżej nawilżane chusteczki. Osobiście uważam, że Hagisy Pjur mają
wszystkie inne pod sobą. Znakomicie zbierają każdego rodzaju stolec, są
nieperfumowane i delikatne dla wrażliwej skóry okolic odbytu.

K. wrócił z Offa i podzielił się konstatacją, że podryw na Marcela usadowionego na barkach z neonowymi dźwiękoszczelnymi słuchawkami na łbie, nie dopuszcza opcji niepowodzenia. Oczywiście HIPOTETYCZNIE, tak? Przecież wiadomo, że piszczące „ojeeeeeeej, jaki słooooodziak!” rockowe sunie nie robiły na moim mężu najmniejszego wrażenia, tak?
(W ramach rewanżu ja zakochałam się w naszym cudnym kulomiocie.)

Poza tym chciałabym się podzielić wesołą nowiną docenienia siebie jako matki po
latach błędów i wypaczeń. Powiedzcie mi, czemu to jest takie pojebane, że
Marcelon, chuchany i dmuchany, zapisany do stu czterdziestu poradni, powodował
zawsze jakieś kompletnie absurdalne poczucie winy, a Gustaw, kąpany od
przypadku do przypadku, przewijany, jak mi się przypomni, i tak dalej, daje mi
poczucie, O PARADOKSIE!, że wreszcie doskonale spełniam swoją trudną rolę. Nie, wiecie co? Przy Gustawie rola matki
wcale nie jest trudna.

Ostatnio nawet, i tutaj co wrażliwsze istoty proszę o zakrycie oczek i zatkanie
uszek, zdarzyło mi się regularnie napruć! I co? I nico. Podałam dwie kolejki
Humany, która stoi se na półeczce w razie emerdżensi. Gustaw nie grymasił, bo
to jest złote dziecko, moje cycki dały jakoś radę i nie eksplodowały, a ja
spędziłam kilka fajnych godzin w doborowym towarzystwie we własnej kuchni. Nad
ranem, gdy byłam pewna, że sytuacja jest opanowana, dostało dziecko pokarm
podawany tradycyjnie i wszystko zakończyło się pomyślnie.
Gdzie ja bym się
dopuściła aktu tak skrajnego egoizmu będąc świeżo upieczoną mamunią Marcelonka? Newa! Druga wspaniała rzecz, jaką wypracowałam sobie z Guciem jest dieta, a raczej
jej brak. Owoce morza? A prosz bardzo ale koniecznie z czosneczkiem! Truskawki,
czekolada, miodzik? Hurtem! Pomidory? Tak, lecz tylko z cebulą! Nie powiem,
żeby nie zdarzyła się wysypka. Coś tam było. Ale
olałam dziwkę i jakoś zniknęła. Brzusznych zaś incydentów, odpukać, brak. Ze
dwa razy nie mógł urodzić kupy. Ale poczekałam i urodził.
Pamiętam też, że przy Marcelu wykańczała mnie nocna obróbka. Na przykład
odbekiwanie po karmieniu, a potem przewijanie kolejny raz, jak zabulgotało w
gaciach po odłożeniu do łóżeczka.
Myślicie, że odbekuje Gustawa? Że wstaję z
rezygnacją, gdy już po zgaszeniu światła uszy me odnotują dźwięki spóźnionej
defekacji? Dobre sobie.

Nie wiem, może jestem potworem, ale potworem z wysokim współczynnikiem samozadowolenia (wiem, tak mają potwory). Gutek jest za to najpogodniejszym dzieciakiem ever, nieustannie cieszy michę. Z kolei ja mam
poczucie, że byłabym ostatnią frajerką, odpuściwszy sobie temat ponownego
zagnieżdżenia.

pani fryzjerka rzeźbiąc mi z tyłu głowy ze smutną zadumą:
-… no i niestety ten drugi bliźniak urodził się martwy. Ale ponieważ teść
bardzo czekał na wnuki, a niestety zmarło mu się niedługo przed rozwiązaniem, w
rodzinie mówiło się, że dziadek zabrał ze sobą Marcinka, żeby cieszyć się nim w
niebie…

sąsiadka zza ściany z dramatyzmem w głosie:

- Wychowawczyni Piotrusia powiedziała, że ostatnio rysuje na marginesach
zeszytów diabły. Ciarki mi przeszły, co się z nim dzieje? Od razu zaprowadziłam
go do psychologa.

pani z warzywniaka ważąc mi ogórki na małosolne:

- … a więc już ochrzczony*, no i pięknie! Zauważyła pani jaki od razu
spokojniejszy? Dziecko dopóki nie ochrzczone to zawsze jakieś takie płaczliwe…

aaaaaaaaa!

___________
* o tym już za momencik!

Gustawa
postanowiliśmy ochrzcić, by dopełnić pakietu.
Bo cenię w życiu konsekwencję.
Bo lubię jak jest symetrycznie.
Jedno dziecko ochrzczone, niech i drugie będzie.
Choć stan umysłu przez te cztery i pół roku uległ znacznej ewolucji. Wtedy
jeszcze jakieś tam przekonania, dziś zamiast przekonań – negacja. Ale są w
końcu w rodzinie tacy, którym zależy, a mi tak znowu bardzo nie zależy na
tym by nie, więc niechże się stanie.

I stało się.

Lecz nim się stało, coraz szerzej otwierały się moje oczy.

Zaczęło się od tego, że źle dobrałam słowa. Przyszedłszy do kancelarii powiedziałam
coś jakby:
przyszłam załatwić sprawę
chrztu mojego syna, a powinnam była: przyszłam
załatwić sprawę sakramentu chrztu świętego mojego syna. Niby dwa słowa,
lecz różnica olbrzymia. Może też nie uśmiechnęłam się z należytym onieśmieleniem.
Nie dygnęłam przepraszająco. Wparowałam jak to ja – zawsze zdyszana, zawsze w
biegu. Nie tak, jak powinnam. Mało uniżenie. Mało czołobitnie.
Żachnęłam się wewnętrznie, bo pouczana to może mogłam być jakieś dwadzieścia
lat temu, choć i wtedy umiałam wysławiać się poprawniej niż przeciętny rodak. No,
ale myślę sobie, bo jestem jednostką empatyczną – co jeśli poranny akt walenia
gruchy nie był w pełni satysfakcjonujący, nie przyniósł oczekiwanego ukojenia?
Przecież i tak może się zdarzyć.
Wyszłam naprzeciw bliźniemu memu, nie komentując zajścia.

Potem okazało się, że mam za mało papierków. Nie mam na przykład podkładki, że
ślubowałam staremu przed obliczem Pana. Jakby ów fakt miał jakiekolwiek
znaczenie. Zdziwiłam się mocno, bo wyszło, że jako nieślubne dziecko Marceli
miał o wiele mniej schodów do pokonania, by zasilić grono chrześcijan. Ale oj tam.
Doniosłam i świadectwo.

Wtedy otrzymałam karteczki do spowiedzi. Takie, żeby spowiednik podpisał. Że
się było. Czas zatoczył koło, poczułam się jakbym miała znów osiem lat. Tylko
rekwizyty się nie zgadzały – jeden rekwizyt siedział na fotelu i drapał
pogryzioną przez komary łydkę, drugi z czeluściach wózka fikał tłustymi
stopkami. Może jeszcze kto sprawdzi czy zjadłam całe śniadanie zapakowane do
tornistra i czy spuściłam po sobie wodę w kiblu?

 
Potem, w dniu sądnym wysłuchałam żenującego expose. Było między innymi o tym,
że to nie kościół powinien otwierać się na świat, tylko świat na kościół. I że
kościół nie ma być otwarty, tylko wojujący. Zapatrzyłam się w mojego rówieśnika
pierdolącego w natchnieniu z ambony i poczułam, że oto ostatni raz tu jestem.

Nie, nic się takiego nie stało.

Nikt mnie nie spoliczkował.
Brzydko nie nazwał.
Nie kazał wypierdalać.
Ale pierwszy raz dotarło do mnie, że rozmijam się z nimi w każdym punkcie. Że
oni chcą czołobitności, a ja mam na twarzy tony pobłażania. Że oni chcą bym
tańczyła, jak mi zagrają, a ja jestem za stara i za mądra na takie gierki. Mam
dwoje dzieci i na barkach wielką odpowiedzialność wychowania ich na porządnych
ludzi. Co miesiąc mam rachunki do zapłacenia, co kilka dni lodówkę do
wypełnienia. Konto, na którym musi pojawić się wypracowany wcześniej przelew. Małżeństwo
do dbania o, choć czasem to niewdzięczna robota. Obiady do ugotowania, gacie do
wyprania, miniżołądek do wypełnienia o pierwszej, czwartej i siódmej, również
wtedy gdy jestem chora, czuję się podle i bardzo chciałabym nieprzerwanie spać.

Dlaczego mam słuchać w skupieniu i być czołobitna wobec kogoś, kto nie dorasta
mi do pięt? Kto wybrał zapłacone rachunki, nakryty przez gosposię stół i nieszczególnie
obarczone odpowiedzialnością życie? Dlaczego mam się przed nim legitymować
karteczką z podpisem spowiednika w kwestii, która powinna być sprawą tylko i
wyłącznie mojego sumienia?

Obiad był przyzwoity, Ogród Botaniczny skąpany w sierpniowym słońcu, goście
uśmiechnięci. Korzystając z doskonałych humorów oznajmiłam, że był to ostatni
chrzest w moim życiu, choć nie jestem do końca pewna czy ostatnie dziecko.
Zabrzmiało jak żarcik, ale żarcikiem nie było.

Walić konsekwencję i symetrię.
Tylko krowa całe życie wpierdala łąkę. 

Chciałam dziś o tym, jak kolejny raz dobro zostało złem
zwyciężone, albo, że nadstawiłam policzek i oberwałam w splot słoneczny.

Trzeba
Wam bowiem wiedzieć, że ja i pająk to jedna z najmniej szczęśliwie dobranych
par. Borat powiedziałby, że superdobranych NOOOT. Staram się nie wchodzić im w paradę i jestem wdzięczna gdy i one unikają mojego
towarzystwa. Niestety zamieszkuję tereny obfite w te odstręczające, małe
chujki. W dodatku takie z nadwagą. W związku z tym, latem, gdy zapotrzebowanie
na wentylowanie chaty jest spore, chujki włażą każdą szparą w uchylonym oknie i
robi się nerwowo. To znaczy ze mną ZAWSZE jest nerwowo, ale z pająkiem w
bonusie, to już istna psychoza.

I tak jeden taki poczuł się jak u siebie akurat gdy K. przez jakiś czas się
woził po kraju i świecie. Zawisł nad kuchenną szafką i ważył z piętnaście kilo,
czyli nawet więcej niż mój wypasiony syn Gustaw. (Swoją drogą, cudownie jest wciąż
mieć przed sobą decyzje dotyczące aranżacji przestrzeni DOCELOWEJ – zapamiętaj,
moja droga, nigdy pustej przestrzeni nad górną szafką kuchenną, bo tam tylko tłusty
kurz i PAJĄKI.)

No więc, ponieważ naonczas osamotniona byłam w trosce o ognisko domowe, wiedziałam,
że samodzielnie chujka nie usunę, bo na wypadek,  gdyby mi zachował się jakoś nieprzewidywalnie,
na przykład wlazł szybko na rurę od odkurzacza, miast poddać się zassaniu, wypadałoby
żeby w okolicy był ktoś kto umie przeprowadzić akcję reanimacyjną, a tymczasem
byłam w gronie przesympatycznych, lecz umówmy się – mało użytecznych, niedużych
chłopaczków. W związku z tym postanowiłam nie spuszczać z chujka oka,
przekazując mu jednocześnie podprogowe: uważaj, widzę cię, nie próbuj żadnych
sztuczek, bo odkurzacz mam markowy, o niebylejakim zasysie, wnet się policzymy.

Potem wrócił K., więc obrosłam w poczucie bezpieczeństwa, że jak coś to tylko
wrzasnę, K. przyleci i zrobi z chujkiem porządek. Jak coś. Bo tak ogólnie, to
niech sobie wisi, gdzie wisiał, daleko ode mnie, mojej głowy, mojej twarzy,
moich receptorów czuciowych. Ja oczywiście patrzę. Widzę. Nie tracę kontaktu
wzrokowego i wcale nie zaprzestaję wysyłać podprogowego komunikatu.

No i wszystko fajnie, bardzośmy się nawet może nie polubili, może nie zaakceptowali,
ale pogodzili ze swoim towarzystwem, niełatwym, a wręcz bardzo trudnym. W końcu
stworzenie boże, a niech se wisi, co mi tam.

Aż tu dziś K. wybył na kilka godzin.
Był codziennie. Każdego wieczoru. Dziś jednak postanowił wyjść.
I co?
Chujek oczywiście wyczuł moją bezradność i ZLAZŁ.
Zlazł i przycupnął na świeżo upieczonej muffince. Bananowej z płynną czekoladą w
środeczku.

Żyję, ale było blisko.

Pojechał Marceli na czwarty już wyjazd wakacyjny (się powodzi
dziecięciu), lecz wcześniej zbudynił matkę czułym pożegnaniem brata.

Z nadmiaru wolnego czasu postanowiłam ujednolicić szalony fryz Gustawa (wariackie pióra na górze, wytarte placki za uszami.)

K. wyjął sprzęt i pojechaliśmy po bandzie.
Oj no wiem, wiem, nie przydało to dziecku urody, ale przynamniej okazało się, że Gutek
jest jednak blondynem, jak reszta klanu.
(Oczywiście, że zapuszczam!)

Ponadto K. rozpoczyna dziś nowy rozdział w swoim życiu
zawodowym i mam trochę rajzefiber, związany z nową organizacją życia
rodzinnego.
Nie lubię zmian, bo bardzo lubię, jak jest teraz.
(Gdyby po świecie stąpały same takie wygodnickie kluchy, jak ja, żaden postęp by się nie dokonał.)

Pogarszający się stan ukochanego Dziadka T. przywiódł Małgorzacie
na myśl umieranie babci Wiesławy, a to z kolei – postać jej małżonka, dziadka Adolfa.
Babcia Wiesia, babcia na dopinkę, bo ani krew, ani znajomość od pieluch, a
jednak babcia możliwie najprawdziwsza, jak większość z tamtego pokolenia nie miała
łatwo. Najpierw dzieciństwo na Syberii, śmierć ojca, wieloletnia opieka nad
sparaliżowaną mamą, później nawet równolegle z wychowywaniem bliźniąt i ich
młodszego brata, gorzkie rozczarowanie małżeństwem, zapierdalanie od świtu do
nocy, bo pola do obsiania, bo zwierzęta do oporządzenia, bo żniwa, bo to, sro,
owo.

W agonii babcia otwierała się coraz bardziej i obraz dziadka stawał się z
anegdoty na anegdotę coraz bardziej spójny i klarowny. Bo, że Adolf nie należał
do charakterów godnych naśladowania, wiedzieli w rodzinie wszyscy. Lecz, że był szumowiną moralną, ludzką wydmuszką, kutasem grubo ciosanym, dowiedziała się
Małgorzata na krótko przed babci odejściem.
Zastanawiała się Wiesława, siejąc po poduszce pukle szarych włosów i jęcząc,
pomimo morfiny, dlaczego nie wydała się za tamtego lekarza z miasta, który tak
intensywnie zabiegał o nią, bo przecież była i robotna i przystojna i
niegłupia, kurs księgowej nawet miała. Nie umiała sobie na to pytanie
odpowiedzieć. Małgorzata tym bardziej. Może Adolf był tak piękny, że miękły
kolana? A może babcia w gruncie rzeczy bała się miasta, całe życie
spędziwszy na prowincji? Nie wybrała lekarza, choć obiecywał piękne życie.
Wybrała Adolfa, który napsuł jej krwi i przyniósł same łzy.

Nie jest jednak moją intencją wymieniać kurestwa, jakie nieustannie produkował Adolf,
bloga by zabrakło i literki na klawiaturze się starły. Przypomniała mi się po
prostu rzecz, godna zapisania, bo piękna i bardzo literacka.

Któregoś razu rodzice Małgorzaty – Bożenka i Drugi Mąż, odwiedzali wujostwo,
krewnych Wiesi i Adolfa. Zaintrygował ich widok wersalki stojącej na środku
ogródka. Wujostwo zmitygowani pytaniem osocho z wersalką początkowo unikali
odpowiedzi. Lecz potem ktoś musiał puścić parę z ust, bo wyszło, że Adolf przy
ostatniej wizycie najebał się i zesrał, jak siedział. W wersalkę brata i
bratowej. Próbowali ją prać, ale nie udało się zniszczyć nieznośnej woni
rzadkiego srania.
Tyle dobrego, że Wiesława nie dożyła tej historii, bo ze wstydu chyba by umarła.
A
tak mogła mieć niegodziwości i żenady Adolfa głęboko w dupie.

Ostatnio popsuł się nieco Gustaw, budzi się częściej i
oczekuje towarzystwa w niespaniu. Nie jest to rzeź z gatunku rzezi marcelowych,
bo taki hardkor wygrywa wszelkie porówniania (oczywiście hardkor, jaki może
wygenerować ZDROWE dziecko bo musiałabym być tępą,
niewdzięczną lochą, by nie zauważać, że istnieją na świecie gorsze przeczołgi,
no bynajmniej), tym niemniej komfort drugiego macierzyństwa odnotował minimalny
uszczerbek. Ale oj tam, wciąż jest śłitaśnie.
Gutkowi stuknęły wczoraj trzy miesiące i powoli wyrasta z rozmiaru 74. Nosi czapeczkę,
w której Marceli lansował się już ostro raczkujący, tak, że gdyby nas kto
odwiedzał i chciał jakąś modną szmatkę sprezentować, mówię uczciwie – darujmy sobie
te serdeczności, rozmiar Gustawa zmienia się z godziny na godzinę, nigdy nie utrafisz.

Marcelon wrócił znad morza piękny i hebanowy i zasilił szeregi zerówkowiczów. W
związku z tym pojawiła się potrzeba skompletowania pierwszej wyprawki. Chryste,
czy produkuje się jeszcze NORMALNE piórniki – nie wiem, na przykład
jednokolorowe, albo w paski albo, niech stracę, w ładnie narysowane pojazdy
budowlane? Czy wszystko musi mieć nasrane disnejowskim bohomazem? Czy wszystko
musi napierdalać po oczach chińszczyzną? I to nie w sensie jakości, bo to to
wiadomo, współczesny model biznesowy, nie będę walczyć z wiatrakami, ale myślę
bardziej o estetyce, a raczej jej braku. Rany, mam pieniądze,
chciałabym dobrze je wydać, a nie mam jak w potopie nieokiełznanej wzorniczo tandety. (To
samo ze zniczami – czy widział ktoś kiedyś ładne, minimalistyczne znicze?)

Poza tym mam problem z tym, że K. ogląda Sensacje XX wieku razem z Marcelem.
Mówię mu, że nie wiem czy oglądanie zabijania przez małego, bądź co bądź,
chłopca to najlepszy pomysł. K. na to: Ewunka, ale taka jest historia! Równie
dobrze mógłby posadzić syna przed pornosem, a na moje oburzenie powiedzieć: ale
Ewunka, samo życie! Nie wiem, nie wiem, oby nie było z tego jakichś wychowawczych dramatów.

Oraz nakręciłam wreszcie krótki metraż z moimi dziadkami. Zobaczyłam czarno na białym
to, co zawsze wiedziałam. On, pomimo, że od lat babrze się w jej fizjologii, ma wciąż błysk w oku, gdy o niej mówi, ona natomiast, złośliwa i
wyniosła, łaskawie daje się wielbić. Skąd w ludziach przekonanie, że pomimo, iż
mają tak wiele, zasługują na coś lepszego? Była zawsze doskonałą babcią, ciepłą i bardzo kochającą, ale nie mogę jej wybaczyć, że nie docenia jakim niesamowitym partnerem życiowym jest od 55 lat jej mąż. Ciężko chory i nieuleczalnie oddany. Na niewdzięczność powinien być paragraf.

tym jakze znamiennym tytulem doskonalej teksciarsko piesni zespolu siekiera pozdrawiam redakcje badziewia w ktorym aktualnie mam blog ale juz niedlugo, juz za momencik, niech no ja znajde chwile i pomocna dlon albo raczej mozg – wyniese sie stad i tyle beda mnie widzieli.
nie przemawia do mnie argument, ze prosto, ze funkcjonalnie. dobry dizajn ma to do siebie, ze jest nie tylko funkcjonalny ale  i ladny. a tu ladnosci zabraklo. a przeciez wiadomo nie od dzis ze jestem bardzo nastawiona na ladnosc – w domu i zagrodzie.
i szablonik od kocicy nie wiem jak wstawic i w ogole NIC nie wiem.

chodźta!